MINIMUM SUMY KOSZTÓW

Koszty całkowite zdalaczynnego przenoszenia ciepła są sumą kosztów częściowych: oprocentowania nakładów inwestycyjnych (obsługi kapitału), kosztu strat ciepła i kosztu przepływu czynnika grzejnego. Wartość odpowiadająca minimum kosztów całkowitych określa na osi odciętych średnicę najbardziej ekonomiczną. Z przebiegu wykresu sumy kosztów wynika, że ogólnie rzecz biorąc, przyjęcie zbyt dużej średnicy w mniejszym stopniu obniża ekonomiczność całego urządzenia niż przyjęcie średnic zbyt małych. Jeśli więc wartość odpowiadająca sumie kosztów nie pokrywa się ze średnicą określoną normami, wybiera się najbliższą średnicę większą. Przy przedłużaniu sieci można później w takich przypadkach silniej obciążyć przewody. Bliższe rozpatrzenie poszczególnych składników kosztów i ich wpływu na najwłaściwsze ułożenie przewodów wskazuje, że większe średnice przewodów są bardziej ekonomiczne przy dłuższym użytkowaniu urządzenia i droższej energii elektrycznej zasilającej pompy tłoczące ogrzewania wodnego albo – co wychodzi na to samo – przy znacznym wzroście ciśnienia pary grzejnej. Optimum przesuwa się natomiast w stronę mniej- szych średnic, jeśli przeważa wpływ części kosztów przypadających na oprocentowanie nakładów inwestycyjnych (np. ułożenie rur w kanałach, wysoka stopa procentowa), a zwłaszcza wtedy, gdy wykorzystanie prze- kroju przewodów jest niepełne. Jednostkowe koszty przenoszenia ciepła otrzymuje się przez podzielenie uzyskanych z kosztów całkowitych przez roczną ilość ciepła lub roczną ilość pary. Koszty te określają o ile ciepło staje się droższe dzięki przesłaniu zdalaczynnemu. [przypisy: shadia nugud, opierzenie dachu, ciśnienie spływowe ]